De stoelen van Poeldijk

Als klokkenmaker kom je op bijzondere plekken.

Plekken waar niemand komt behalve zij die voor de tijd zorgen. Deze plekken zijn meestal verlaten, stoffig en vies. Vaak saai met als enige gezelschap een verdwaalde vogel. Maar soms is er toch een kleine verrassing te vinden

In Poeldijk, op de klokkenzolder in de toren van het oude veilinggebouw, vond ik dit tafereel.

2 stoelen in een hoek en onder het stof en spinnenwebben. Ooit nieuw maar nu verweerd door de tand des tijds. Een beeld van vervlogen tijden.
De stoelen, versleten en gebroken, vertelden over vergane glorie. Hun afgesleten hout en losse schroeven bevestigden het leven dat deze stoelen hadden gehad.

Hierop hadden vast ooit twee oudere heren gezeten, wiens herinneringen nu enkel in de muren van de toren resoneren. De stoelen ademden het verleden uit, waarin de heren sterke verhalen vertelden, plezier hadden en hun zorgen even vergaten.
Wat hier allemaal besproken is weten alleen de muren nog

De klokkenzolder was de perfecte plek zij zich verborgen hielden voor de mopperende baas totdat het weer tijd was om naar huis te gaan. Een plek waar je niet snel gevonden zou worden.

Ik heb de klokken gemaakt en de stoelen zo achter gelaten. Wie weet hoe lang de stoelen daar nog staan en welke mensen zij nog een zitting geven? Welke verhalen zullen zij nog horen?
Een mooi beeld waarbij de stoelen de enige overgebleven getuigen zijn van een vervlogen tijd.

De stoelen verbinden met hun verhaal het verleden met de toekomst. En ik mocht daar even deel van uit maken.

Dat vind ik nu een mooie gedachte.